به گزارش آی فیلم2، هشتم میزان(مهر) برابر با 29 سپتمبر میلادی به عنوان روز بزرگداشت یکی از بزرگ ترین شاعران پارسی‌گو «جلال الدین محمد ابن محمد ابن حسین حسینی خطیبی بکری بلخی» معروف به «مولانا» ثبت شده است.
«جلال‌الدین محمد بلخی» در ششم ربیع‌الاول سال ۶۰۴ هجری خورشیدی در ولایت بلخ واقع در افغانستان امروزی به دنیا آمد.
پدرش «محمد بن حسین خطیبی» معروف به «بهاءالدین ولد» و «سلطان‌العلما» از بزرگان زمان خود و مورد اعتماد مردم بود که به هدایت و ارشاد آن ها مصروف بوده است.
وی در ۳۷ سالگی عارف و دانشمند دوران خود بود و مریدان و مردم از وجودش بهره‌مند بودند تا اینکه در دیدار با عارف بزرگی به نام شمس الدین محمد تبریزی شیفته او شد.
در این ملاقات کوتاه مولوی دوره پرشوری را آغاز کرد و در ۳۰ سال پس از آن آثاری برجای گذاشت که از عالی‌ترین نتایج اندیشه بشری است.
مولانا جلال الدین محمد مولوی در تمامی آثارش به ویژه مثنوی معنوی که توفیقی جهانی یافته به چالش‌های درونی و مسائل بنیادین انسان و موانع فراروی او توجه کرده است.
می توان گفت «مولوی» به نوعی پیوند دهنده ملت ها بوده و نفوذ وی فراتر از مرزهای ملی و تقسیمات قومی است و مردمان کشور های ایران، افغانستان، تاجیکستان، ترکیه، یونان و ... در هفت قرن گذشته به شدت از میراث معنوی او تأثیر گرفته‌اند.
با آنکه آثار مولوی به عموم جهانیان تعلق دارد، ولی پارسی زبانان بهره خود را از او بیشتر می‌دانند ، چرا که آثار او به زبان پارسی سروده شده و از این فرهنگ بیشترین تاثیر را پذیرفته است . داستان های مثنوی عموما با فرهنگ خراسان آن روزگار منطبق بوده است.
مهم ترین آثاری که از «مولانا جلال الدین بلخی» به جای مانده است، به شرح ذیل است:
مثنوی معنوی مهم‌ترین اثر مولوی است. این مجموعه شعر دارای شش جلد است و بیست و هفت هزار بیت دارد. بسیاری، مثنوی معنوی را یکی از بزرگترین آثار شعر عرفانی می‌دانند.
غزلیات شمس، درصد ناچیزی از این غزلیات به زبان‌های یونانی، عربی و ترکی است و عمده غزلیات موجود در این دیوان به فارسی سروده شده‌اند.
رباعیات، حاصل اندیشه‌های مولاناست.
فیه ما فیه که به نثر می‌باشد و حاوی تقریرات مولانا است که گاه در پاسخ پرسشی است و زمانی خطاب به شخص معین.
مکاتیب حاصل نامه‌های مولاناست.
مجالس سبعه سخنانی است که مولانا در منبر ایراد فرموده است.
«جلال الدین محمد مولوی» روز یک شنبه پنجم جمادی الثانی سال ۶۷۲ هـ قمری بر اثر مرضی ناگهانی که طبیبان از درمان آن عاجز ماندند به دیار باقی شتافت و در قونیه به خاک سپرده شد.
ع ا/ ح ح
